Tekeergaan

Tegenwoordig draag ik een kompas bij me. In mijn binnenzak. 

Zo af en toe haal ik hem eruit. Maar meestal is dat pas nádat ik geprobeerd heb te bedenken waar ik me bevind.

Ten opzichte van de vier windhoeken.

Dan moet ik dat kompas rechthouden. Loodrecht.

Die luchtbel in het midden van het rondje.

En dan bevestigt het wijzertje (altijd wijzer) of mijn gevoel klopt of niet. Want ik doe het voornamelijk op intuïtie; dat navigeren.

Ik wil vaak mijn plek weten. Simpelweg; waar bevind ik mij?

Wat is hier te beleven? Wat stroomt er?

Wie heeft welke sporen achter gelaten? Wat is wijs?

En vooral: wat is avontuurlijk en nieuw?

Bijstellen

Van koers wijzigen is slim als je weet waar je was, bent en heen wilt. Alleen als het nodig is.

Want óp je goede koers blijven is pas een kunst.

Wind in je zeilen.

Stip aan de horizon.

Zien en gaan.

Al is er nog geen pad.

Koers wijzig je nooit 360 graden.

Soms gaat het iets teveel links. Of rechts.

Het kan al slingerend gaan, zoals in een kano.

De ene keer je focus op je gevoel, dan op je ratio. Maar samen ga je vooruit.

En uiteindelijk recht. Doelbewust.

Hoe radicaler, hoe groter je impact; dus weet waar je voor kiest.
Hoe bewuster en fijnzinniger je kiest, hoe dichter je bij je bestemming komt.

Een kleine afwijking vormt na een kilometer nog niet zo'n probleem, maar na 100 kilometer is het flink zoeken om weer op de goede weg te komen.

Koers wijzigen is als patronen doorbreken. Een ander pad.

Onbekend. Sporen en groeven verlaten die makkelijk te volgen waren.

Zelf weten. Zelf kiezen. 

Patronen doorbreken is tekeergaan

''Wij doorbreken patronen. Als reactie daarop kan ze behoorlijk tekeergaan!'' verzuchtte een vriendin over haar puberdochter.

Wauw, dacht ik. Dat is het precíes; patronen doorbreken is tekeergaan!

Te keer. Het tij keren. Het anders doen.

Hoe logisch is die wrijving. Hoe vervelend en onveilig het ook voelt.

Woede, onmacht, schreeuwen, schelden.

Het is niet altijd makkelijk als iemand groeit en je je daar opnieuw toe moet verhouden!

''Jij spoort niet!'' lijkt me dan ook geen verbazende opmerking die je (als ouder) kan krijgen.

Zolang je zelf je spoor maar trekt.

Van authenticiteit.

Van liefde en waarheid.

De koers van je schepper.

Waar de ander veilig op kan wandelen.

Tot zover. 

Ik ben buitenstaander van het moeder-zijn.
Met een kompas in mijn binnenzak.

Leestippie: Hebreeën 12 (Bijbel)