Akkertjes

We zitten op de bank. Met een kleedje.

''Waarom voel ik zo weinig van God?" vraagt hij zich af. ''Er lijkt niets te groeien.''

Hij tekent met zijn vingers in het blauwe kleedje. 

''Er lijkt helemaal niets te veranderen. Als ik in Hem geloof, moet er toch ook vrucht komen?''

''Een akkertje'', zeg ik en denk na over zijn vraag. Dat ik het soms wel herken.

En ik denk aan boterkoek bakken. Wanneer je er met een vork groeven en ruiten in maakt.

''Ga je nu ook oogsten?'' vraag ik me af.

''Nee, het moet eerst nog groeien'', zegt hij, meegaand in mijn fantasie.

Er is een tijd om te zaaien. Of; iemand anders heeft gezaaid.

De akker is vol sporen. Maar daar lijkt het bij te blijven. De verwachte vrucht laat niets van zich horen. Zien. Zwijgt.

En die vrucht, die lijkt maar niet te rijpen.

De seizoenen wisselen elkaar af. Maar het lijkt alsof er na de bloesem niets gebeurt.

Geen vrucht, geen oogst. Niets om te eten, niets om te delen.

Die oogst wil je binnenhalen, rijk zijn, je vervuld voelen. 

Wat heb jij nodig?

De stralende zon, de warmte om te bloeien, de discipline om te snoeien, de aandacht, het zacht van de schaduw of het ondergrondse om je bol te laten wortelschieten?

''Blijf in Mij en ik in u. Zoals de rank geen vrucht kan dragen uit zichzelf, zo u ook niet, als u niet in Mij blijft.

Ik ben de wijnstok, u de ranken. Wie in Mij blijft en ik in hem, die draagt veel vrucht, want zonder Mij kunt u niets doen.

Als iemand in Mij niet blijft, wordt hij buitengeworpen zoals de rank, en verdort, en men verzamelt ze en werpt ze in het vuur en zij worden verbrand.

Als u in Mij blijft en Mijn woorden in u blijven, vraag wat u maar wilt en het zal u ten deel vallen.

Hierin wordt Mijn Vader verheerlijkt, dat u veel vrucht draagt en Mijn discipelen bent.''

- Johannes 15, Bijbel